Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Γνωρίστε τις Berlin Brides περίπου ένα μήνα πριν την παρουσίαση του πρώτου τους δίσκου, "Modern Celibacy" στο Metropolis, στην Αθήνα.




Ο Σεπτέμβρης του 2010 βρήκε τις Berlin Brides στο Indie Week του Τορόντο να γιορτάζουν πανηγυρικά την επέτειο των τριών χρόνων τους. Και ενώ αυτές στην άλλη άκρη του Ατλαντικού έκαναν το πεντηκοστό τους live και γιόρταζαν τα 3 χρόνια ύπαρξής τους, πίσω στην Αθήνα τυπωνόταν ο καινούριος τους δίσκος, ‘Modern Celibacy’. Good to know - ο δίσκος κυκλοφορεί και σε 12ιντσο βινύλιο!


Ο Rockarolla πάντως τις βρήκε μια μέρα μετά την επιστροφή τους από το Τορόντο με τις παρενέργειες του jet lag να κάνουν ακόμα αισθητή την παρουσία τους, όχι τόσο έντονα όμως, ώστε να γίνουν αιτία να χαθεί η απίστευτη ενέργεια και ζεστασιά αυτών των κοριτσιών.





Στο Indie-Week του Τορόντο πώς λάβατε μέρος;

Κάναμε μια αίτηση στο φεστιβάλ, άκουσαν τα κομμάτια μας και μας επέλεξαν…

Και πώς ήταν;

Μ+Ν: Πολύ ωραία, αλλά το κλίμα ήταν γενικώς πολύ κιθαριστικό. Ξέρεις... μουσικές τύπου Nirvana, Pearl Jam, Country.. Όλες οι μπάντες όμως ήταν στο ίδιο στυλ με μας, από ανεξάρτητες εταιρίες και γνωστές όσο εμείς στην Ελλάδα.

Πέρα από το ind(i)e-pendent όμως ξέρω, ότι σας αρέσει και ο ινδικός κινηματογράφος…

Ναι, και εκτός από αυτό μας αρέσει πάρα πολύ και το ινδικό φαγητό. Λάτρεις, λοιπόν, όχι των πολυεθνικών εταιριών, αλλά σίγουρα των «πολυεθνικών» κουζινών και πολιτισμών. (γέλια)

Πόσο θάρρος χρειάζεται για να μπεις στη μουσική βιομηχανία σε μια τέτοια εποχή;

Μ+Ν: Μάλλον τρέλα χρειάζεται... και σίγουρα να το θέλεις πολύ. Και άγνοια κινδύνου… Δεν το αντιμετωπίσαμε ποτέ σαν πρόβλημα με την έννοια, ότι από την αρχή θέλαμε να το κάνουμε πάρα πολύ και δεν ήταν σκοπός μας να βγάλουμε χρήματα από αυτό. Είχε η καθεμία τη δουλειά της και αυτό το κάναμε παράλληλα, ακριβώς επειδή το θέλαμε. Οπότε ξεκινώντας έτσι, δεν είχαμε κάτι να χάσουμε, γι' αυτό και το επιχειρήσαμε.

Από πότε ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια της μουσικής για την καθεμία; 

Μ: Με τη μουσική ασχολούμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στο Ναύπλιο, όπου γεννήθηκα και πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια, έπαιζα σε διάφορες μουσικές μπάντες, δεν είχα ωστόσο την πολυτέλεια να βλέπω πολλά μουσικά δρώμενα. Οι ορίζοντες μου άνοιξαν, όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο και ήρθα στην Αθήνα.

Ν: Με τη μουσική ασχολούμαι από τα 7 μου χρόνια και θυμάμαι, ότι μου άρεζε πάρα πολύ ως παιδί να απασχολούμαι με αυτό. Μετά το λύκειο έπαιζα σε διάφορα συγκροτήματα στην Αθήνα, με ένα από τα οποία μάλιστα είχαμε πάει και σε ένα φεστιβάλ στη Μαγιόρκα και είχαμε βγάλει και δίσκο. Όταν έφυγα στην Αγγλία, σταμάτησα να ασχολούμαι ενεργά και ξανάρχισα, όταν αργότερα πήγα στην Αμερική, όπου έκανα μαθήματα μουσικής και φωνητικής, κυρίως jazz και Brazilian jazz. Ουσιαστικά όμως αποφάσισα να ασχοληθώ ‘full time’ πριν από 3 χρόνια με το συγκρότημα αυτό.

Tι ακούγατε ως έφηβες; Έχετε κοινά μουσικά ακούσματα;

Μ: Καμία σχέση! (γέλια) Εγώ μικρή άκουγα πάρα πολύ έντεχνο ελληνικό, λάτρευα το Μάνο Χατζηδάκη. Αλλά άκουγα και πολύ ξένη μουσική, Cranberries, PJ Harvey, Peaches, Lady Trone, (μου δείχνει την μπλούζα της κι εγώ διαβάζω) Yeah Yeah Yeahs, Electro Class. Γενικά ηλεκτρονική σκηνή και φυσικά του Βερολίνου, που ήταν και το πρώτο πράγμα που συζητήσαμε με τη Νατάσα, όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά. Εξού και το όνομα… ‘Berlin Brides’… πέρα του ότι αυτή την πόλη τη λατρεύουμε κι οι δύο.

Ν: Εγώ πάλι δεν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου ελληνική μουσική, ούτε έντεχνο ποτέ, εκτός από κάποια ελληνικά τραγούδια που άκουγαν οι γονείς μου… Άκουγα πολύ Sonic Youth, PJ Harvey, Pulp, από ηλεκτρονική Portishead, Orbital, Underworld και από το 2000 κι έπειτα που ήμουν στο Λονδίνο ανακάλυψα την Electroclass, οπότε, νομίζω, από 'κει και πέρα ακούμε τα ίδια ακριβώς πράγματα με τη Μαριλένα. Το 2002 πήγα για πρώτη φορά στο Βερολίνο, όπου και είδα τους Stereo Total και γενικά όλο αυτό το ηλεκτρονικό “μπαμ” στο μουσικό στερέωμα με είχε συναρπάσει.

Και το 2007 τι ακριβώς έγινε τελικά στο Βερολίνο και προέκυψε το συγκρότημα; 

Ν: Το καλοκαίρι του 2007 εγώ ήμουν στο Βερολίνο και με παίρνει τηλέφωνο ένας κοινός μας φίλος, ο Μάριος Βισβίκης, ο οποίος ήθελε να κάνει δικό του συγκρότημα και φώναξε εμάς και τον ντράμερ που έχουμε τώρα, το Μανώλη Παπαδόπουλο. Στην πρώτη πρόβα που κάναμε όλοι μαζί διαπιστώσαμε, ότι με τη Μαριλένα ταιριάζουμε μουσικά. Ο Μανώλης μπήκε στρατό εκείνη την εποχή κι εδώ και κάποιους μήνες παίζει μαζί μας.

Μ: Κάναμε αμέσως την πρώτη μας πρόβα, το Σεπτέμβρη του 2007 και, ενώ η Νατάσα ήταν έτοιμη να την κάνει για Βερολίνο, τελικά την κράτησα στην Ελλάδα, κρατήσαμε και το όνομα της αγαπημένης μας πόλης στον τίτλο του συγκροτήματος και αρχίσαμε να οργανωνόμαστε. Το πρώτο μας live ήταν το Φεβρουάριο του 2008 που παίξαμε 4 κομμάτια στο Κ44 στη συναυλία κάποιων φίλων. Στη συνέχεια ανοίξαμε τους Flakes στο Kinky Kong και μετά συμμετείχαμε στο Velvet Festival στο BIOS, όπου κερδίσαμε το Velvet Prize (2009) που ήταν ουσιαστικά το “εισιτήριό” μας για το εξωτερικό.

και… “Brides” γιατί; 

Ν: Ξεκίνησε από μία φίλη στο Βερολίνο, η οποία με το που πάτησε το πόδι της σε αυτή την πόλη, βρήκε αμέσως φίλο. Κι έτσι, σκέφτηκα να ντύσω νύφες όλες μου τις φίλες που δεν είχαν εκείνη την περίοδο γκόμενο και να τις ξαμολήσω στο Βερολίνο. Αυτή την ιδέα ήθελα να την υλοποιήσω κάπως, αλλά δεν ήξερα πώς, ταινία να το έκανα, performance…;

Μ: … τελικά γίναμε εμείς οι νύφες και το κάναμε συγκρότημα! (γέλια)

Σε έναν από τους στίχους σας λέτε… “Jump into my car and I' ll take you for a ride”. 
Σήμερα δηλαδή η γυναίκα καλεί τον άντρα;

Ν: Ναι… Αυτό βέβαια είναι αμφίσημο. Σημαίνει και ‘θα σε πάω μια βόλτα’, αλλά και ‘θα σε πιάσω κορόιδο’... Η γυναίκα σήμερα είναι πιο δυναμική, όταν προσεγγίζει έναν άντρα. Κανείς δεν το παραδέχεται αυτό στην ελληνική κοινωνία. Ουσιαστικά μιλάμε για πράγματα που βιώνουμε όλοι καθημερινά, απλά δεν τα λέμε.

Και πώς το λαμβάνει ο κόσμος αυτό;

Μ: Πολύ καλά. Αυτό που μας έχει κουράσει όμως είναι ότι μας κατηγοριοποιούν στα γυναικεία συγκροτήματα. Στο εξωτερικό δε δίνουν σημασία στο τι φύλο έχει η μπάντα. Εδώ μας αντιμετωπίζουν πρώτα σα γυναίκες και όχι σαν μουσικούς.

Έχετε και κάτι από Guerilla Girls όμως…

Ν: Βέβαια. Όπως και όλη η σκηνή του Seattle και της Olympia με επηρέασαν εμένα πολύ σαν έφηβη, πράγμα που, νομίζω, βγαίνει και στους στίχους μου. Εντάξει, δεν καίμε και τα σουτιέν μας. Ούτε και αφήνουμε τρίχα στη μασχάλη (προσθέτει η Μαριλένα - γέλια). Μας αρέσει όμως να εκφράζουμε τη γυναικεία επιθυμία και σεξουαλικότητα. Εμένα μ' έχει απασχολήσει ιδιαίτερα το θέμα αυτό και στο παρελθόν. Πριν από πολλά χρόνια είχα κάνει μία performance που λεγόταν ‘My funny Valentine’ και είχε να κάνει με τον έρωτα. Και το 2004 είχα κάνει ένα δρώμενο που λεγόταν ‘Νύφες Γάλλοι’ - ‘Turkey Brides’. Είχα ντύσει 10 άντρες γαλοπούλες που βγήκαν στην Αθήνα κι έκαναν τις γαλοπούλες την παραμονή των Χριστουγέννων (γέλια). Πάντως όμως καλώς ή κακώς ο κόσμος στην Ελλάδα (!) το παίρνει έτσι. Αν βρισκόμασταν στο Portland ή στο Βερολίνο ο κόσμος δε θα εκλάμβανε τους στίχους μας ως καυστικούς.

Μ:  Εντάξει, δεν είμαστε και hardcore φεμινίστριες... Απλά κάνουμε αυτό που μας αρέσει...  Τώρα το αν σοκάρουν στην Ελλάδα οι στίχοι της Νατάσας, δε σημαίνει ότι το έκανε για να σοκάρουν. Αναγκαστικά βγαίνει το γυναικείο στοιχείο, αφού τους στίχους τους γράφει γυναίκα...

Το λέω, γιατί διακρίνω κάτι το οξύμωρο ή σαρκαστικό στους τίτλους που δίνετε... 
‘Berlin Brides’, ‘Modern Celibacy’, ‘Bikini Wax...

Μ: Είναι και το πάντρεμα όλων των διαφορετικών στυλ μουσικής που έχουμε κάνει σε αυτό το δίσκο. Συνδυάζουμε το garage με το pop, το hip hop με το electro, το punk με το synth-pop. Η αντίφαση της μουσικής μας επισφραγίζεται ακριβώς και στο αντιφατικό όνομα του συγκροτήματος και του δίσκου μας. Και αυτό βέβαια δεν το κάναμε επί τούτου. Βγήκε στην πορεία...

Ν: Όπως και η μουσική, έτσι και οι στίχοι βγήκαν στην πορεία. Παρόλ’ αυτά δεν υπάρχει ένα και μοναδικό μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε. Όλα είναι ανοιχτά προς ερμηνεία για τον καθένα.

Πώς γίνεται όμως μια νύφη να τραγουδάει για τη ‘σύγχρονη αγαμία’; 
Ποια είναι η σύγχρονη αγαμία για σας;

Ν: ‘Celibate’ σημαίνει ακριβώς ‘άγαμος’, άρα όχι αναγκαστικά και… αγάμητος. Είναι, όταν, για παράδειγμα, συμπληρώνεις στην αίτηση μιας δημόσιας υπηρεσίας το κουτάκι ‘έγγαμος’ ή ‘άγαμος’. Για μας ουσιαστικά σημαίνει 'σύγχρονη μοναξιά'! Γιατί μπορεί ναι μεν να κάνουμε σεξ, αλλά να είμαστε και μόνοι μας. Είναι αυτό το συναίσθημα, όταν γυρνάς σπίτι με κάποιον και ξυπνάς το πρωί και είσαι μόνος. Αυτή είναι η σύγχρονη αγαμία στ' αλήθεια. Όχι η κατά κυριολεξία αγαμία, αλλά η μεταφορική, η μοναξιά, η δυσκολία σύνδεσης. Που νομίζεις ότι είσαι δικτυωμένος και ενώ μιλάς στο facebook, στο myspace, στο twitter ή βγαίνεις έξω, μιλάς με κόσμο, έχεις όλη αυτή την επίφαση της κοινωνικότητας και της επικοινωνίας, στ' αλήθεια όμως μπορεί να είσαι πολύ μόνος. Και φυσικά μπορεί ακόμη και μία παντρεμένη ή μία νύφη να νιώθει αυτή τη μοναξιά. Οι άνθρωποι όσο κι αν διαφέρουμε φαινομενικά στην εμφάνισή μας ή στο τι κάνουμε στη ζωή μας βαθιά μέσα μας όλοι θέλουμε συντροφικότητα και σύνδεση, γιατί όλοι ζούμε τελικά στην ίδια εποχή και έχουμε τις ίδιες ανάγκες.

... παγκόσμιο φαινόμενο δηλαδή;

Ν: Εντάξει, αυτό είναι σχετικό. Η μοναξιά της Αγγλίας είναι σε άλλη κλίμακα, δεν υπάρχει εδώ. Εδώ μπορεί να είναι όλα στραβά κι ανάποδα, αλλά υπάρχουν και δέκα φίλοι. Οι κοινωνίες στο εξωτερικό είναι πιο κατεστραμμένες. Ηλικιωμένοι άνθρωποι πηγαίνουν να μείνουν σε άλλα μέρη, επειδή είναι πολύ πιο φτηνά. Εδώ δε θα το έκανε κανένας ηλικιωμένος άνθρωπος αυτό.

Γι΄ αυτό και δεν έχετε φύγει από την Ελλάδα;

Μ: Δεν υπάρχει λόγος να μένεις σε μία συγκεκριμένη πόλη στην εποχή μας. Μπορείς να μετακινηθείς τόσο εύκολα και να μείνεις κι ένα μήνα έξω. Αν πάνε καλά τα πράγματα στο εξωτερικό, έχει καλώς.

Ν: Αν δεν ήταν η Μαριλένα, εγώ θα είχα φύγει από την Ελλάδα. Subiti (προσθέτει η Μαριλένα και χαμογελάει που την κράτησε τελικά στην Ελλάδα...). Τώρα που φτιάξαμε κάτι που νομίζω μπορεί να πάει κι έξω, μπορούμε να το επιχειρήσουμε μαζί.

Όταν είστε πάνω στη σκηνή παρατηρείτε τον κόσμο από κάτω που χορεύει;

Μ+Ν: Εννοείται. Ειδικά αν χορεύεις πολύ σε βλέπουμε! (γέλια)

...κι έχω την αίσθηση, ότι θέλετε συνεχώς να μεταμορφώνεστε και να αυτοσχεδιάζετε... 

Μ: Ναι, προσέχουμε να φοράμε κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Πολλά από τα ρούχα τα μεταποιούμε εμείς οι ίδιες, σε κάποια βάζουμε stencil, σε άλλα κόβουμε απλά μια γραμμή από πίσω.. Και αυτοσχεδιάζουμε μονίμως! Κινητικά! Και... μουσικά, αν το σκεφτείς (κοιτάει τη Νατάσα), κάπως έτσι γράψαμε το δίσκο μας... Για μας τα live αποτελούσαν και τις πρόβες μας. Δηλαδή, ναι μεν στις πρόβες καταγράφαμε τα κομμάτια και δημιουργούσαμε τη δομή τους, στα live όμως ουσιαστικά τα τελειοποιούσαμε, φτιάχναμε τα μουσικά μοτίβα και τις φόρμες.

Ν: Ναι... το πήραμε λίγο ανορθόδοξα. Αντί να κάνουμε πρώτα το δίσκο και μετά να τον προωθήσουμε στα live, εμείς κάναμε πρώτα τα live και μετά το δίσκο.

...γιατί;

Μ: Ήταν και λίγο ανάγκη, λόγω του ότι μας προβλημάτισε πάρα πολύ το προφίλ της εταιρίας, με την οποία θα συνεργαζόμασταν. Αλλά δε βγήκε σε κακό. Ο δίσκος βγήκε ακριβώς έτσι, όπως τον θέλαμε... από τον ήχο των κομματιών μέχρι τo artwork και την όλη εμφάνιση. Και αυτό οφείλεται και στην Inner Ear, με την οποία επιλέξαμε τελικά να συνεργαστούμε, η φιλοσοφία της οποίας για την εν γένει μουσική βιομηχανία μας εκφράζει κι εμάς πολύ.

Ν: To artwork στο εσώφυλλο είναι μια φωτογραφία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη -σκηνοθέτιδας του Attenberg- , την οποία επιλέξαμε, γιατί είναι κάπως σαν ένα φεμινιστικό σχόλιο με την κιθάρα πάνω στη σιδερώστρα. Και στο νάιλον του CD υπάρχει και το αυτοκόλλητο ‘Berlin Brides’ που μπορείς να το βγάλεις και να το κολλήσεις, όπου θέλεις.  

Μ: Εγώ το έχω κολλήσει στο κινητό μου, γιατί ... ανήκω σ’ αυτό το συγκρότημα! (δείχνοντας μου το κινητό της - γέλια)

Η έμπνευση τελειώνει;

Ν: Λένε ότι για να γράψεις τον πρώτο σου δίσκο έχεις όλη σου τη ζωή, ενώ για τον επόμενο έχεις πολύ λιγότερα αποθέματα. Εγώ το φοβάμαι λίγο αυτό, γιατί έχω περάσει και φάσεις στη ζωή μου που δεν ήμουν δημιουργική, δεν είχα έμπνευση καθόλου. Στιγμές τρελού μπλοκαρίσματος που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Απλά ξέρω ότι μετά από αυτή τη φάση, κάτι θα βγει, γιατί πάντα κάτι βγαίνει.

Μ: Δεν το σκέφτομαι. Αν το σκεφτώ, θα μπλοκάρω κατευθείαν. Οπότε προτιμώ να το πάρω επιπόλαια και επιφανειακά και να θεωρώ δεδομένο, ότι θα μπορώ να συνεχίζω να το κάνω. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία, γιατί αν μπω, μπορεί να καταστραφώ κιόλας.

Στο... Βερολίνο πότε θα παίξετε;

Μ+Ν: Το θέλουμε πάρα πολύ και νομίζουμε, ότι θα πάει καλά η μουσική μας στο Βερολίνο. Προσπαθούμε να το σχεδιάσουμε. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα εκεί, υπάρχουν πολλοί χώροι που μπορεί κανείς να οργανώσει μία συναυλία με όχι τόσα πολλά έξοδα, όπως στην Ελλάδα.


Για να τις αποδεσμεύσω, τις ζήτησα να συμπληρώσουν πρώτα...
δύο "αιτήσεις" που είχα ετοιμάσει -μία για την καθεμία.
Δεν έμοιαζαν με αιτήσεις δημόσιας υπηρεσίας, ούτε είχαν κουτάκια με αδιάκριτες ερωτήσεις
τύπου "married or celibate"...

Ήταν κάτι σαν δύο μικρά ψυχογραφήματα,
όπου "έπρεπε" να γράψουν ό,τι τους ερχόταν στο μυαλό,
δίπλα από συγκεριμένες φράσεις ή λέξεις...
                                                  




















More Info for 'Berlin  Brides'


Δέσποινα Γερασιμίδου


Για να διαβάσετε το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στον Rockarolla πατήστε εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου