"Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων"

63ο Φεστιβάλ Καννών - Επίσημο Διαγωνιστικό - Μέγα Βραβείο Κριτικής Επιτροπής  

  Αυτή ήταν η τύχη της ταινίας "Ενώπιον θεών και ανθρώπων" στο φετινό Φεστιβάλ Καννών. Ε, όχι κι άσχημη. Και όχι και αδίκως! Αφού έγινε θέμα του φετινού φεστιβάλ, ίσως βρει εύφορο έδαφος για να γίνει θέμα και της σημερινής Θεσσαλονίκης, της πόλης του Άνθιμου και της χώρας του Λάνθιμου! Τώρα αυτά τα δύο πως μου ήρθαν μαζί.. (;) μόνο με άπειρη φαντασία θα μπορούσαν να συνδυαστούν και σίγουρα όχι μέσα σε ρεαλιστικά πλαίσια.

  Μεταξύ αυτών των δύο άκρων παίζει και ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ξαβιέ Μποβουά. Με "ευφάνταστη" φαντασία στο σενάριο και τη σκηνοθεσία προσεγγίζει ένα ρεαλιστικό-πραγματικό γεγονός του παρελθόντος. Όχι του πολύ μακρινού παρελθόντος, μόλις της δεκαετίας του '90. Τότε ήταν που 8 Γάλλοι χριστιανοί μοναχοί στα βουνά του Maghreb, κάπου στην Αφρική βρέθηκαν εν μέσω εμφυλίου πολέμου που ξεκίνησε για θρησκευτικούς λόγους και έπρεπε να διαχειριστούν αφενός την ελευθερία και ουδετερότητά τους και αφετέρου την αγάπη τους για φροντίδα και αλληλεγγύη προς το συνάνθρωπο. Η ταινία μιλάει για την αρμονική ζωή των χριστιανών μοναχών με τους μουσουλμάνους γείτονές τους, τη δυσκολία αποφάσεων σε δύσκολους καιρούς, την εξουσία και την πανανθρώπινη αξία της ελευθερίας.

  Μου έφερε στο μυαλό το... παλαιστινιακό, τους Ταλιμπάν, τις σύγχρονες περιπτώσεις ομηρίας, όπως την για έξι χρόνια όμηρο των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) Ινγκριντ Μπετανκούρ, αλλά και την ελληνική ταινία 'Μαύρο Λιβάδι' -με τη διαφορά όμως, ότι εδώ δε γίνεται καμιά απολύτως νύξη στο χιλιοειπωμένο θέμα της σεξουαλικότητας των μοναχών-.

  Εκπληκτικές αλλαγές μεταξύ θορύβου και σιωπής και εξαιρετικά πειστικές οι ερμηνείες των ηθοποιών. Ιδιαίτερα στενάχωρο το γεγονός της άδειας αίθουσας του κινηματογράφου, αλλά πολύ ελκυστικό το προσιτό εισιτήριο, ιδιαίτερα, όταν συνδυάζεται με τα κλασικά κόκκινα βελουτέ καθίσματα και την αίσθηση της παλιάς, αλλά καλοδιατηρημένης μεγάλης οθόνης.

  Την προτείνω ανεπιφύλακτα και συνιστώ να τη δείτε σε έναν από τους παλιούς, κλασικούς κινηματογράφους που έχουν απομείνει σ΄ αυτή τη χώρα και εμμένουν πεισματικά να δίνουν κάτι από τα "ζεστά φώτα" τους.

Δέσποινα Γερασιμίδου

Για να διαβάσετε το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στον Rockarolla, πατήστε εδώ.