Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

To... Lose Lautrec, στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης


Στο Βασιλικό Θέατρο έχω συνηθίσει να μπαίνω από την πλευρά του δρόμου, της Λεωφόρου Νίκης... Αυτή τη φορά όμως μπήκα από την πλευρά της θάλασσας, τρύπωσα στα καμαρίνια και παρακολούθησα λίγο από τις πρόβες για την παράσταση “To Lose Lautrec”. Σε ένα από τα καμαρίνια και κατά τη διάρκεια της πρόβας, καταφέραμε να κάνουμε με το χορογράφο και χορευτή Δημήτρη Σωτηρίου μία πολύ όμορφη κουβεντούλα γύρω από την παράσταση, αλλά και την χορευτική ομάδα Sinequanon, της οποίας είναι ο ίδιος ένα από τα ιδρυτικά μέλη.

Συνέντευξη στη Δέσποινα Γερασιμίδου



Τι εστί Sinequanon;
Κολεκτίβα που... φέτος ενηλικιώθηκε. Μία ομάδα από επαγγελματίες χορευτές που ανεβάζουμε κατά περιόδους διάφορες παραστάσεις.
Τώρα βρίσκεστε στη Θεσσαλονίκη ενόψει της συνεργασίας σας με το ΚΘΒΕ και της χοροθεατρικής παράστασης στο Βασιλικό Θέατρο με τίτλο “To Lose Lautrec”.
Γιατί αυτό το λογοπαίγνιο; Γιατί να τον χάσουμε, λοιπόν;
Για να τον ξαναβρούμε.
Απαρνιόμαστε δηλαδή ό,τι ξέρουμε για τον Λωτρέκ και βλέπουμε κάτι διαφορετικό;
Αυτό το λογοπαίγνιο με το όνομά του εξαπλώνεται παντού. Όχι μόνο στον Λωτρέκ, αλλά γυρίζει και πίσω σε μας. Να χάσουμε δηλαδή την ταυτότητά μας και να την ξαναβρούμε. Είναι και κάπως σαν ένα κοινωνικό σχόλιο ως προς τις μάσκες που φοράμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά και μια προτροπή να βγάλουμε αυτά τα προσωπεία. Άλλωστε και στα καμπαρέ που σύχναζε ο Λωτρέκ, αυτό το πράγμα γινόταν. Μαζεύονταν από ευυπόληπτοι πολίτες μέχρι περιθωριακοί και περνούσαν ωραία, ελεύθερα και χωρίς μάσκες.
Ο Λωτρέκ μπορεί να σύχναζε στα καμπαρέ που έβγαζαν οι άνθρωποι τις μάσκες τους και να ζούσε στη λεγόμενη “belle epoque”... Ωστόσο σήμερα όχι μόνο δύσκολα βγάζουμε τις μάσκες μας εμείς οι άνθρωποι, αλλά ούτε και “belle” θα χαρακτηρίζαμε την εποχή μας.
Είναι πραγματικά οξύμωρο. Όμως... καθόλου ωραία από τη μία, αλλά από την άλλη σε περιόδους κρίσης βρίσκουμε αυτό που έχουμε χάσει, δηλαδή την αλληλεγγύη μας, το να κοιταζόμαστε ξανά στα μάτια. Ουσιαστικά είναι αυτό που θέλει να δώσει και το έργο. Να χάσουμε δηλαδή το βλέμμα μας για να ξαναβρούμε μια νέα και φρέσκια ματιά στα πράγματα και τους ανθρώπους.
Πάντως αποτέλεσμα αυτής της όχι και τόσο “belle epoque”, στην οποία ζούμε, είναι να προτιμούνται τα έργα που έχουν ήδη παιχτεί και άρα έχουν ήδη γίνει οι πρόβες, τα κουστούμια και τα σκηνικά. Στην περίπτωσή σάς “χτύπησε” κάπου αυτή η όχι και τόσο ωραία εποχή;
Λόγω της οικονομικής κρίσης έχουμε κάνει ανακύκλωση σκηνικών και κουστουμιών από το βεστιάριο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που είναι πλούσιο και έχει πραγματικούς θησαυρούς, κάτι κεντήματα στο χέρι δεκαετίας '50, τα οποία δύσκολα γίνονται σήμερα, γιατί θέλουν πληρωμή για 100 ώρες δουλειάς. Η Κωνσταντίνα βέβαια που ασχολείται με τα κουστούμια -είναι μια “μέλισσα”- και ο Ρίτσαρντ Άντονυ που ασχολείται με τα σκηνικά, τα κουστούμια και τα φώτα προσπάθησαν να ξαναζωντανέψουν όσα για χρόνια δε χρησιμοποιούνταν.
Και… ενώ κάνετε εσείς τις πρόβες σας στο Βασιλικό, λίγα τετράγωνα μακριά, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών στεγάζεται η μεγάλη έκθεση του Τουλούζ Λωτρέκ με πάνω από 170 έργα του. Ποιο διαδέχτηκε ποιο και πόσο βοηθητική είναι η ύπαρξη της έκθεσης στην ίδια πόλη;
Πρώτα ήρθε η έκθεση και μετά εμείς. Το Τελλόγλειο τα είχε ήδη όλα κανονισμένα και μετά μας έκανε ο Σωτήρης Χατζάκης ανοιχτή πρόταση να αναλάβουμε το χοροθέατρο. Εμείς με το που ακούσαμε βέβαια Τουλούζ Λωτρέκ, καρφωθήκαμε. Η ύπαρξη της έκθεσης είναι κάτι πολύ ενθαρρυντικό για μας, καθώς έχει δημιουργήσει όλο αυτό το κλίμα στην πόλη. Αλλά και οι πίνακές του αποτελούν για μας πηγή έμπνευσης, όπως για παράδειγμα το ημιτελές του, γιατί έπρεπε γρήγορα να ζωγραφίσει τις κινήσεις των χορευτριών του καμπαρέ. Αυτές οι γρήγορες γραμμές του κι αυτή η διαφάνεια που έχουν τα σώματά του στην κίνηση είναι για μας πηγή έμπνευσης για να μπορέσουμε κι εμείς να ξεφύγουμε τελείως από το ρεαλισμό και την πύκνωση της κίνησης.
Και... τα επόμενα σχέδια της Sinequanon;
Ως προς τη συγκεκριμένη παράσταση, “To Lose Lautrec”, υπάρχει μια προοπτική να εμφανιστούμε το Γενάρη μέσα στην έκθεση, στο Τελλόγλειο. Γενικότερα όμως το επόμενο σχέδιο της ομάδας είναι... η αποκέντρωση. Υπάρχει ένα παλιό σχολείο σε ένα χωριό της Δράμας, την Καλλιθέα. Ονειρευόμαστε να κάνουμε στον δεύτερο όροφο του σχολείου έναν χώρο, όπου να εργαζόμαστε εμείς μερικούς μήνες το χρόνο και τους υπόλοιπους μήνες να φιλοξενούνται άλλες ομάδες χορού ή και άλλων τεχνών. Είναι ένα όνειρο που θέλει πολλή δουλειά για να πραγματοποιηθεί, αλλά ευελπιστούμε να τα καταφέρουμε. Το σχολείο είναι ένα παλιό κτίριο του 1890, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί, γιατί το χωριό δεν έχει πια παιδιά. Στον πρώτο όροφο οι ντόπιοι έχουν κάνει τον πολιτιστικό σύλλογο. Εμάς μας παραχωρούνε τον δεύτερο όροφο που είναι ένας χώρος με υπέροχες αίθουσες, ξύλινα πατώματα και παράθυρα που βλέπουν στο βουνό. Τον χώρο τον γνωρίζουμε, γιατί εκεί κάναμε το καλοκαίρι τις τελευταίες πρόβες μας για την παράσταση “...Ένα ακόμα και φύγαμε...” που ανεβάσαμε στην Καβάλα, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Φιλλίπων.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που σε αυτή την εποχή που ζούμε θέλει να γίνει χορευτής ή χορεύτρια; Να το κάνει καταρχήν;
Να το κάνει, αλλά να το κάνει με την καρδιά του.
Στην Αθήνα ή αλλού; Και μάλλον... στην Ελλάδα ή αλλού;
Παντού! Ευκαιρίες υπάρχουν παντού και πάντα. Νομίζω εμείς με τους άλλους ανθρώπους φτιάχνουμε το περιβάλλον μας. Δεν είναι κάτι δεδομένο που μας φοριέται αυτό. Είναι, νομίζω, ιδιότητα του νευρικού συστήματος του ανθρώπου, το να φτιάχνει κόσμους.

* Δείτε στο βίντεο μερικά πλάνα από τις πρόβες για την παράσταση “To Lose Lautrec”, η οποία συνεχίζεται για 5 ακόμη βραδιές, 1-5 Δεκεμβρίου του 2010 στο Βασιλικό Θέατρο.
Βασιλικό Θέατρο, Τηλ. Κρατήσεων: 2310 288000
Εισιτήρια
Κανονικό: Πλατεία-Θεωρεία: 20€,
Εξώστης: 15€
Φοιτητικό/Πολυτέκνων: Πλατεία- Θεωρεία: 12€, Εξώστης: 10€
Ομαδικό/ Κάτοχοι κάρτας ΥΠΠΟΤ, ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ, ΟΛΜΕ: Πλατεία- Θεωρεία: 15€, Εξώστης:12€


Κείμενο, Βίντεο και επεξεργασία βίντεο - Δέσποινα Γερασιμίδου



Για να διαβάσετε το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στο tvxs πατήστε εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου