Ένα γνωστό σε όλους μας θέμα.
Ένας γνωστός σκηνοθέτης.
Μία ταινία που το αποτέλεσμά της είναι στην κρίση σας.
Αυτή τη φορά λέω να μην κρατήσω τα προσχήματα. Και γιατί να τα κρατήσω άλλωστε; Πολύ που θα τον νοιάξει τον Φίντσερ αν εγώ θα του κράξω την ταινία του. Το όσκαρ ή τουλάχιστον (!) το ‘nomination’ το έχει ήδη στο χέρι.
Ντέιβιντ Φίντσερ. Το όνομα θα σας λέει από μόνο του πολλά. Zodiac, Seven, Fight Club, Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον. Πίσω από αυτές τις ταινίες υπάρχει το όνομα του άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ταλαντούχου αυτού σκηνοθέτη. Το 1994 σκηνοθέτησε μάλιστα και την ταινία για τους Aerosmith, ‘Aerosmith: Big Ones You Can Look At’.
Σε καλύτερα ή μάλλον διασημότερα χέρια δε θα μπορούσε να πέσει το σενάριο μιας ταινίας blockbuster για μια ιστορία τόσο επίκαιρη.
Ακούσαμε πολλά για την ταινία αυτή. Και είναι λογικό να περιμένουμε άλλα τόσα, αφού περάσουμε την κόκκινη βελουτέ κουρτίνα της κινηματογραφικής αίθουσας και καθίσουμε στις θέσεις μας- εξακολουθώ πεισματικά να πηγαίνω στους παλιούς, γραφικούς κινηματογράφους και να αρνούμαι τα απρόσωπα multiplex και τη multi-διασκέδαση.
Η ταινία θα σου μάθει:
- την απαρχή της ιδέας για τη δημιουργία του facebook
- την πρώτη μορφή της ιστοσελίδας
- τη σταδιακή εξέλιξή της
- τη διαπλοκή όλων των παραπάνω στο τραπέζι μιας συνεδρίασης που μοιάζει να είναι ατελείωτη, όπως και οι νομικές επεκτάσεις του φαινομένου που λέγεται 'facebook' και έφερε επανάσταση στη σύγχρονη επικοινωνία, αλλά και ταραχή σε θέματα προστασίας προσωπικών δεδομένων.
Η ταινία θα σου τα μάθει αυτά, όπως θα σου τα μάθαινε και ένα βίβλιο.
Η ταινία μπορεί να μη σε διασκεδάσει ή μπορεί και να σε ζαλίσει λίγο.
Γρήγορη, καταιγιστική, αστραπιαία, αλλά και έντονα βιωματική, αληθινή και άμεση. Χαρακτηρισμοί που θα ταίριαζαν απόλυτα και στο 'facebook'.
Άραγε είναι αυτή η στιγμή στην καριέρα του Φίντσερ που πετυχαίνεται το απόλυτο ταίριασμα σκηνοθεσίας και σεναρίου; Ή μήπως είναι η ευφυΐα του σκηνοθέτη που φέρνει το θέμα της ταινίας στα μέτρα του και γίνεται η σκηνοθεσία ένα με αυτό;
Όπως και να' χει, είτε έφερε ο Φίντσερ το θέμα στα μέτρα του, είτε το θέμα είναι που ταιριάζει τόσο πολύ στα μέτρα του Φίντσερ, το αποτέλεσμα είναι ένα και σας προσφέρεται σε ένα πιάτο απλό, επίπεδο και άδειο. Χωρίς ιδιαίτερα σκηνοθετικά ευρήματα, χωρίς μεγάλες ανατροπές, παρά μόνο μικρές που χρειάζεται κανείς μεγεθυντικό φακό για να τις εντοπίσει και με την προσοχή του θεατή να πρέπει με κόπο να είναι 100% παρούσα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας για να μπορέσει να ακολουθήσει το δύσκολο ρυθμό της.
Ως προς τη μουσική πάντως μας ενδιαφέρει:
1. 1. γιατί στο κάτω κάτω τo ‘facebook’ το χρησιμοποιούμε και εμείς σαν ραδιοφωνικός σταθμός, αλλά και προσωπικά ο καθένας που δουλεύει σε αυτόν.
2. 2. Γιατί στην ιστορία του 'facebook' εμπλέκεται και ο Σον Πάρκερ, ιδρυτής του Napster, που έφερε την αντίστοιχη επανάσταση στη μουσική και ταραχές σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας στις αρχές της χιλιετίας.
3. 3. Γιατί τον Σον Πάρκερ στην ταινία τον παίζει ο Justin Timberlake. Ε, τώρα αυτό καλό είναι ή κακό, θα το κρίνετε από μόνοι σας. Πάντως, δεν τα πάει κι άσχημα (και) ως ηθοποιός.
Καλή θέαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου